آنچه از دوست رسد - معارف اهلبیت علیهم السلام

ساخت وبلاگ

آنچه از دوست رسد - معارف اهلبیت علیهم السلام

فعلا حدیث و شعر

09/05/1395

باز هم سنگینی مسئولیت مطالب بر دوش کاربران محترم ارسالگر می باشد

به ادامه ی مطلب مراجعه فرمایید

حدیث

احادیث دریافتی از کاربران محترم تا 09/05/1395

 «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: اِنَّ حُرمَةَ عِرض المُؤمِنِ کَحُرمَةِ دمِهِ و مالِهِ. حرمتِ حیثیت و آبروی مؤمن همانند حرمتِ جان و مال اوست.(لئالی الاخبار، ج ۵، ص ۲۲۶)

«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: مَن رَدَّ عَن عِرضِ اَخیهِ کانَ لَهُ سبعونَ اَلفَ حجابٍ مِنَ النّار. کسی که از حیثیت و آبروی برادر دینی خود دفاع کند برای او هفتاد هزار سپر از آتش جهنم خواهد بود. (بحار، ج ۷۵، ص ۲۵۳)

«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: اَیُّها الناس! إنَّ دِماءَ کُم و اَعراضَکُم عَلَیکُم حرامٌ الی أَن تَلقَوا ربَّکُم. ای مردم! ریختن خون یکدیگر و لطمه زدن به حیثیت دیگران، تا وقت مردن و لقای پروردگارتان بر شما حرام است. (تحف‌العقول، ص ۳۱)

«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: لا تَخرِقَنَّ علی اَحَدٍ سِتراً. تو (برحذر باش) آبرو و حرمت احدی را هرگز متعرض مشو. (شهاب‌الأخبار، ص ۳۵۰)

«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: ما وَقی بِهِ المَرءُ عِرضَهُ کُتِبَ لَهَ صَدَقَةً. هر چیزی که انسان جهت حفظ حیثیت و آبروی خود (در محدودة شرع مقدس) بکار برد برای او صدقه نوشته می‌شود. (دُرج گُهر، ص ۱۴۸)

«پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: مَن سَتَرَ علی اَخیهِ سَتَرَهُ اللهُ فی‌الدُنیا و الآخرة. کسی که عیب پوش برادر دینی خود باشد خداوند حیثیت و آبروی او را در دنیا و آخرت محفوظ خواهد داشت. (شهاب‌الأخبار، ص ۱۹۵)

 

 

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: مِنَ اللُّؤْمِ أنْ یَصونَ الرَّجلُ مالَهُ وَ یَبذُلُ عِرضَهُ. کسی که برای حفظ مال خود، آبروی خود را بر باد می‌دهد نشانة پستی و فرومایگی او است. (فهرست غرر، ص ۲۴۲) ۲۷ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: إنّ أفضَل الِفعالِ صِیانَةُ العِرض بِالمالِ. افضل اعمال انسان در آنست که مال و دارایی‌اش را سپر حیثیّت و آبروی خود قرار دهد. (وسائل، ج ۱۵، ص ۲۶۲)

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: اَلجُودُ حارِسُ الأعراضِ. بذل و بخشش، پاسدار وِجهه و حیثیّت انسان است. (نهج‌البلاغه، کلمة ۲۰۲)

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: لَم یَذهَبْ مِن مالِکَ ما وَقی بِهِ عِرضَکَ. آن مالی که در راه حفظ شأن و آبروی خودت خرج می‌کنی در حقیقت تو آن را از دست نداده‌ای. (فهرست غرر، ص ۲۴۲)

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: مِسکینُ ابنُ آدَم! لَهُ بَطنٌ یَقولُ اِملَأْنی وَ اِلاّ فَضَحْتُکَ وَ اِذا امتَلَأَ یَقولُ فَرِّغنی وَ اِلاّ فَضَحتُکَ وَ هُوَ اَبَداً بَینَ فَضیحَتین! بیچاره بنی‌آدم! شکمی دارد که همواره می‌گوید مرا پُر کن و اِلاّ رسوایت می‌کنم، وقتی که پرشد می‌گوید: مرا خالی کن وگرنه تو را مفتضح می‌کنم و او همیشه میان (این) دو رسوایی به سر می‌برد! (مواعظ عددیه، ص ۵۴)

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: کَثرةُ ضِحکِ الرَّجُلِ تُفسِدُ وَقارَه. خنده زیاد وقار و اُبُهّت انسان را تباه می‌نماید. (فهرست غرر، ص ۲۰۹) «امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: اِیّاکَ وَ المِزاحَ، فِاِنّهُ یَذهَبُ بِماءِ الوَجهِ وَ مَهابَةِ الرّجال. برحذر باش و از شوخی (زیاد) بپرهیز که شخصیت انسان و شکوه و هیبت انسان را از بین می‌برد. (لئالی الاخبار، ج ۲، ص ۲۱۸).

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: مَن بَذلَ عِرضَهُ ذَلَّ. کسی که حیثیت و آبروی خود را می‌برد خودش را به پستی و خاک مذلّت افکنده است. (فهرست غرر، ص ۲۴۲)

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: لاتَفَعَلْ ما یَشینُ العِرضَ والاِسم. هیچ‌وقت به کاری که باعث بدنامی و لطمه زدن به حیثیت تو می‌شود اقدام مکن. (فهرست غرر، ص ۲۴۲)

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: مِنَ النُبلِ أن یبذُلَ الرّجُلُ مالَهُ و یَصونَ عِرضََهُ. کسی که برای حفظ آبرو وحیثیت خود از مال و منالش می‌گذرد نشانه اصالت و بزرگواری اوست. (فهرست غرر، ص ۲۴۲)

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: لاتَجَعَلْ عِرضَکَ غَرَضاً لِنِبالِ القَولِ. آبرو و اعتبار خودت را آماج تیرهای حرف مردم قرار مده. (حیثیّت تو در دست خود تو است!) (نهج‌البلاغه، نامة ۶۹)

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: عارُالفَضیحَةِ یُکَدّرُ حَلاوَةَ اللّذَّةِ! آبروریزی ننگ رسوایی، شیرینی لذّت (گناه) را تیره و تار می‌سازد! (فهرست غرر، ص ۳۵۸)

«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»: ماءُ وَجهِکَ جامدُ یُقطِرُهُ السُّؤالُ فَانظُر عِندَ مَن تُقطِرُهُ؟! آبرو و حیثیت تو به حال جمود و مصونیت است. با حاجت خواستن (از دیگران جمود آن آب شده) قطراتش ریخته می‌شود. تو (نیک) بنگر، نزد چه کسی این قطرات را خواهی ریخت؟! (نهج‌البلاغه، کلمة ۳۳۸)

 

 

امام حسن مجتبی(ع): السَّفیهُ، اَلأَحمقُ فی مالِهِ اَلمُتهاوَنُ فی‌عِرضِه. آدم سفیه و بی‌خِرد کسی است که در مصرف اموالش ابلهانه عمل می‌کند و نسبت به آبروی خود لاأبالی و سهل‌انگار است. (بحار، ج ۷۸، ص ۱۱۵)

 

 

«امام حسین(علیه‌السلام)»: اِنَّ خَیرَ مالِکَ ما وَقَیتَ بِهٍ عِرضَکَ. بهترین مال و دارایی تو آن است که در راه حفظ آبرو و حیثیت خود به کار بری. (بحار، ج ۴۴، ص ۱۸۹)

 

 

«امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: ثلاثةٌ لَیسَ لَهُم حُرمَةٌ: صاحبُ هَویً مُبتَدِعٍ و الاِمامُ الجائِرُ و الفاسِقُ المُعلِنُ بِفِسقِه. سه نفر هستند که حیثیت و حرمتی ندارند: دنباله‌رو هوای نفس بدعت‌گذار، پیشوای ظالم و ستمگر، و فاسق علنی بی‌باک. (قرب‌الاسناد، ص ۸۲)

«امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: مَن اُذِلَّ عِندَهُ مُؤِمنُ وَ هُوَ یَقدِرُ علی أن یَنصُرَهُ فَلَم یَنصُرْهُ اَذَلَّهُ اللهُ یَومَ القِیامةِ عَلی رُؤُسِ الخلائِق. کسی که در نزد او یک مؤمنی خوار و محقّر گردد و او بتواند وی را یاری دهد و یاری نکند خداوند او را در روز قیامت در برابر همة خلایق خوار و ذلیل خواهد نمود. (لئالی‌الاخبار، ج ۵، ص ۲۳۱)

«امام محمدباقر(علیه‌السلام)»: کَثرةُ المِزاحِ تَذهُب بِماءِ الوَجهِ. شوخی زیاد، به شخصیت انسان لطمه می‌زند. (وسائل، ج ۸، ص ۴۸۱)

 

 

«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: المُؤمنُ حرامٌ کُلُّهُ: عِرضُهُ و مالُهُ و دَمُهُ. مؤمن سراسر وجودش حرمت است: حرمت آبرو، حرمت مال و حرمت خون و جان او. (مستدرک، ج ۹، ص ۲۳۹)

«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: مَن کانَت لِأَخیهِ عندَهُ مَظلَمةٌ فی عِرضٍ او مالٍ فَلیُحلِّلْها مِنه مِن قبلِ أَن یأتِیَ یَومٌ لَیْسَ هناکَ دینارٌ و لا دِرهَمٌ! هر کس به گردن او مظلمه و حقی از حیثیت یا مال برادر دینی خود دارد از او حلالیّت بطلبد پیش از آنکه روزی فرا رسد که دیگر نه درهمی (برای جبران آن) وجود دارد و نه دینار! (لئالی‌الأخبار، ج ۵، ص ۲۳۳ ـ بحار، ج ۷۵، ص ۲۴۳)

«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: عَوَرةُ المُؤمِنِ عَلَی المُؤمِنِ حرامٌ. فاش کردن عیوب و رازهای یک مؤمن، بر دیگر مؤمنان حرام است. (اصول کافی، ج ۴، ص ۶۳)

«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: اذا رَقَّ العِرضُ اُستُصعِبَ جَمْعُه! وقتی آبرو ریخت و بی‌ارزش شد دیگر جمع‌آوری و جبران آن دشوار خواهد بود! (اعلام‌الدین، ص ۳۰۳)

«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: شَرفُ المؤمِنِ صلاتُهُ بِاللّیلِ وَ عِزُّ المؤمِنِ کَفُّهُ عَن اَعراضِ النّاسِ. شرافت مؤمن در نماز شب خواندن او و عزّت و بزرگی او در عدم تَعرّض به حیثیت دیگران است. (فروع کافی، ج ۳، ص ۴۸۸)

«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: مَن کَشَفَ حِجابَ غَیرِه إِنکَشَفَت عَوراتُ نَفِسهِ. کسی که نسبت به مردم پرده‌دری کند پردة آبروی خودش دریده می‌گردد. (کشف‌الغُمّة، ج ۲، ص ۳۲۹)

«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»: مَن کَثُر کِذبُهُ ذَهَبَ بَهاؤُهُ. کسی که زیاد دروغ می‌گوید شخصیت و شایستگی خود را از دست داده است. (اصول کافی، ج ۴، ص ۳۸).

امام صادق علیه السلام : الغِیبَةُ أن تَقولَ فی أخیکَ ما سَتَرهُ اللَّهُ عَلَیهِ غیبت آن است که درباره برادرت چیزی بگویی که خداوند آن را پنهان کرده است میزان الحکمه ، ح 15510 .

امام صادق علیه السلام : لایَتِمُّ المَعروفُ إلاّ بِثَلاثٍ : تَعجیلِهِ و تَصغیرِهِ و تَستیرِهِ کار نیک تمام نمی شود مگر به سه چیز : شتاب در انجام دادن ، کوچک شمردن و پنهان داشتن آن خصائص الائمه ، ص 100 .

 امام صادق علیه السلام : أروَحُ الرُّوحِ الیَأسُ عَنِ النّاسِ خوش ترین آسایش ، نومیدی از مردم است مشکاة الأنوار ،

 

امام صادق علیه السلام : صِلَةُ الرَّحِمِ تُهَوِّنُ الحِسابَ یَومَ القیامَةِ صله رحم حساب را در روز قیامت آسان می کند بحار الأنوار ، ج 78 ، ص 210 .

 امام صادق علیه السلام : مَن یَثِقَ بِاللَّهِ یَکفِهِ ما أهَمَّهُ مِن أمرِ دُنیاهُ و آخِرَتِهِ هر که به خدا اعتماد کند ، خداوند کارهای دنیا و آخرتش را ، که او را بی قرار کرده اند، کفایت می کند تحف العقول ، ص 304 .

امام صادق علیه السلام : إعمَلِ الیَومَ فِی الدُّنیا بِما تَرجُو بِهِ الفَوزَ فِی الآخِرَةِ امروز در دنیا کاری کن که به وسیله آن امید رستگاری در آخرت داری تحف العقول ، ص 306 .

امام صادق علیه السلام : مَن عَیَّرَ مُؤمِناً بِذَنبٍ لَم یَمُت حَتّی یَرتَکِبَهُ هر کس مؤمنی را بر انجام دادن گناهی سرزنش کند ، نمی میرد تا آن که خود آن گناه را مرتکب شود الکافی ، ج 2 ، ص 356 .

 امام صادق علیه السلام : ضَمِنتُ لِمَنِ اقتَصَدَ أن لایَفتَقِرَ من ضمانت می کنم که هر که میانه روی پیشه کند ، فقیر نشود الخصال ، ص 9 . امام صادق علیه السلام : إعرِفُوا مَنازِلَ النّاسِ عَلی قَدرِ رِوایَتِهِم عَنّا منزلت مردم را به اندازه نقل حدیث شان از ما بشناسید الکافی ، ج 1 ، ص 50 .

 

امام صادق علیه السلام : بَرُّوا آبائکُم یَبَرَّکُم أبنائُکُم به پدرانتان نیکی کنید تا فرزندانتان به شما نیکی کنند تحف العقول ، ص 359

مالک بن أنس (فقیه المدینة) : کانَ الصادقُ علیه السلام رَجُلاً لایَخلُو مِن إحدی ثَلاثِ خِصالٍ : إمّا صائماً و إمّا قائماً و إمّا ذاکِراً و . . . طَیِّبُ المُجالَسَةِ ، کَثیرَ الفَوائدِ امام صادق علیه السلام همیشه در یکی از سه حالت بود : یا روزه دار بود یا در حال نماز و یا ذکر می گفت . . . مجلسش نیکو و نفعش فراوان بود بحار الأنوار ، ج 47 ، ص 16 .

 

 

امام کاظم علیه السلام : کانَ یُعرَفُ مَوضِعُ سُجُودِ أبی عَبدِاللَّهِ بِطیبِ رِیحِهِ سجده گاه امام صادق علیه السلام از بوی خوش آن شناخته می شد الکافی ، ج 6 ، ص 511 .

 

 

«امام رضا(علیه‌السلام)»: البُخلُ یُمَزِّقُ العِرْضَ. بخل و تنگ‌نظری، حیثیت انسان را بر باد می‌دهد. (بحار، ۷۸، ص ۳۵۵)

«امام رضا(علیه‌السلام)»: مَن کَفَّ عَن اَعراضِ المُسلِمینَ اَقالَهُ اللهُ عَثرتَهُ یَومَ القِیامة. کسی که از آبروریزی و لطمه زدن به حیثیت مسلمانان خودداری کند خداوند از لغزش‌های او در روز قیامت گذشت خواهد نمود. (بحار، ج ۷۵، ص ۲۵۶)

 

 

 

شعر

 

تقدیم به ائمه ی بقیع

نه رواقی، نه گنبدی، حتی سنگ قبری سرمزار تو نیست!

غیر مُشتی کبوتر خسته خادمی، زائری، کنار تو نیست *

 بغض هایم کجا دخیل شوند؟! پس ضریحت کجاست آقاجان؟!

 روضه خوان ها چرا نمی خوانند؟! گریه ها بی صداست آقاجان *

گنبدی نیست تا دلم بپرد پابه پای کبوتران شما

کاش می شد که دانه ای گیرم امشب از دست مهربان شما *

حرفِ گلدسته را نباید زد تا حسودان شهر بسیارند

 از شما خانواده آقاجان درمدینه همه طلبکارند! *

حیف آن چاهها که حیدر کند! چقدر مادرت دعاشان کرد

عوض آن همه محبت ها این مدینه چه خوب جبران کرد! *

کاش ایران می آمدی آقا نزد ما اهلبیت محترمند

پیر مظلوم بی حرم، اینجا پسران تو صاحب حرمند *

 کاش ایران می آمدی آقا مُلک ری قبله ی ولا می شد

مثل مشهد برایتان اینجا مشهدالصادقی بنا می شد *

کاش ایران می آمدی آقا قدمت روی چشم ما جا داشت

کاش خاک شلمچه و فکه عطر یاس عبایتان را داشت *

 کاش ایران می آمدی آقا مردمش رأفت و حیاء دارند

ریسمان دست هم نمی بندند همه دل های با صفا دارند *

کاش ایران می آمدی آقا در مدینه غریب افتادید

من بمیرم برایتان؛ گیرِ عده ای نانجیب افتادید *

کاش ایران می آمدی آقا مردمش از مغیره بیزارند

حرمت گیسوی سپیدت را در مدینه نگه نمی دارند

کاش ایران می آمدی آقا نوکری تو کم ثوابی نیست

همه جا از فضائلت گویند صحبت ازمجلس شرابی نیست

 

 

ای جان جهان بسته به یک نیم نگاهت

دل گشته چو گل سبز به خاک سر راهت

هم بام فلک پایگه قدر و جلالت

هم چشم ملک خاک قدم های سپاهت

 عیسی به شمیم نفست روح گرفته

دل بسته دو صد یوسف صدیق به چاهت

دل های خدایی همه چون گوی به چوگان

 ارواح مکرم همه درمانده ی جاهت

از عرش خداوند الی فرش، به هر آن

 هستند همه عالم خلقت به پناهت

دائم صلوات از طرف خالق و خلقت

بر روی سفید تو و بر خال سیاهت

زیباتر و بالاتری از آنکه به بیتی

تشبیه به خورشید کنم یا که به ماهت

سوگند به چشمت که رسولان الهی

هستند به محشر همه مشتاق نگاهت

زیبد که کند ناز به گلخانه ی جنت

خاری که شود سبز در اطراف گیاهت

 این نیست مقام تو که آدم به تو نازد

عالم به تو خلاق دو عالم به تو نازد

اول ببین و بعد بخوان 1395...
ما را در سایت اول ببین و بعد بخوان 1395 دنبال می کنید

برچسب : از انچه دوست دارید انفاق کنید,هر آنچه از دوست رسد نیکوست, نویسنده : ceslampoormohamad1 بازدید : 201 تاريخ : پنجشنبه 18 آذر 1395 ساعت: 9:35